Thanimai Kavithai: தனிமை என்பது வாழ்க்கையின் ஒரு உணர்வு. சில நேரங்களில் மனம் ஒருவேளை தனித்து போகிறது. தனிமை நம்மை சிந்திக்க வைக்கிறது மற்றும் நம்முடைய உணர்வுகளை நன்கு அறிய உதவுகிறது. தனிமை கவிதைகள் அந்த நிமிடங்களை அழகாக வெளிப்படுத்தி மனதின் ஆழத்தை தொடும். தமிழ் கவிதைகள் தனிமையின் அழகையும் வலியையும் உணர்த்தும்.
நம் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதற்கான ஒரு சிறந்த வழி ஆகும். தனிமை என்பது வெறும் துயரமல்ல, அது நம் சுயம் தேடல் பயணமும் ஆகும். இந்த கவிதைகள் உங்கள் மனதில் நன்றியையும் ஆழ்ந்த உணர்வையும் ஊட்டும். தனிமையில் நம்மை புரிந்து கொள்ளும் வாய்ப்பாக இது இருக்கும். தனிமை கவிதைகள் உங்களுக்கு அமைதியும் ஆற்றலும் தரும்.
தனிமை கவிதை
தனிமையில் நடக்கும் போது தான்
என் நிழல் கூட பேச வந்தது
அதை தவிர்த்து நடந்தேன் ஏனெனில்
அது கூட என்னை புரிந்துகொள்ளவில்லை
தங்கிய இரவு நேர சுடுகாட்டில்
சிந்தனைகள் மட்டும் என்னை சுற்றியது
அந்த நிசப்தத்தின் பின்னணியில்
என் இருதயம் கதறியது
வெறும் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடி
வானத்தை பார்த்தேன் ஓரமாக
அங்கே இருந்த வானத்துக்கும்
எனக்கு கூட தொடர்பில்லை
நண்பர்கள் அருகில் இருந்தாலும்
உள்ளத்தில் வெறுமை நிரம்பியது
முகத்தில் சிரிப்பு இருந்தாலும்
அது மனதிலிருந்த உண்மை அல்ல
உணர்வுகள் சத்தமில்லாமல் பேச
அவை பதில் எதிர்பார்க்கவில்லை
ஏனெனில் என் சொந்த குரலும்
அவைகளை கேட்க விரும்பவில்லை
வார்த்தைகள் எழுத எழுது
அவை என்னை ஆழம் இறக்கின
பேசாமல் சுமந்திருக்கின்றேன்
ஒரு உலகத்தை தனியாக
கடிகாரம் நகர்ந்தாலும்
நான் அசையவில்லை
நேரம் நகர்ந்த போதும்
என் மனம் அங்கேயே
கண்ணீர் வழிந்தாலும்
அதை பார்த்தவன் யாரும் இல்லை
மழை போல் அது ஒளிந்தது
என் முகம் காட்டும் மேகத்தில்
படுக்கும் இடம் பெரியதாயிருந்தாலும்
பக்கத்தில் எவரும் இல்லை
ஒரு தலையணை மட்டும்
என் ரகசியங்களை தான் வைத்தது
நினைவுகள் வந்து சென்றாலும்
அவைகள் மீண்டும் வரவில்லை
பழைய புகைப்படங்களை போல
மங்கியவை என் மனதிலும்
மௌனம் பேச ஆரம்பித்ததும்
அதை விட்டுப் போக முடியவில்லை
நட்பு என்ற வார்த்தை
நிஜத்தில் கனவாய் மாறியது
முழு உலகமே என்னுடன் இருந்தாலும்
உணர்வுகள் மட்டும் தனிமையாகவே
இடம் நிறைந்திருந்தாலும்
இதயம் வெறுமையுடன் இரந்தது
வெற்றிடமான வாழ்க்கை ஓரமாக
சுவரில் பிழையை கண்டது
அதை சுற்றி ஏக்கம்
ஒரு வட்டமாக நகர்ந்தது
எவரும் அழைக்காத அந்த
அழகான மௌன வேளை
என் உயிரின் அழுகுரலை
தாங்கி நடந்தது நிலவே
அனைவரும் புன்னகை பார்த்தனர்
அது ஒரு முகமூடி என்பதை
நான் மட்டும் தான் உணர்ந்தேன்
எனக்குள் இருக்கும் இருளில்
மௌனம் ஒரு மொழி ஆனதும்
தனிமை ஒரு பாசம் ஆனது
உணர்வுகள் பேசாத அந்த
உள்ளிருக்கும் அழுகை சொன்னது
இனிமையான நினைவுகள் கூட
இப்போது வலி தருகின்றன
ஏனெனில் அதை பகிர
யாரும் இல்லை என அருகில்
வாசித்த புத்தகங்களை போல
நட்புகளும் மறந்துவிடும்
ஒரே பக்கத்தில் இருந்தாலும்
அது பழையதாய் உணரப்படும்
நட்சத்திரங்கள் கூடிய இரவிலும்
நான் மட்டும் தனிமையாய்
ஒவ்வொரு ஒளிக்கும் பின்னாலே
நிழலாய் என் மனம் இருந்தது
நேசிக்க நினைத்த மனதுக்கு
வெறுப்பு தான் பதிலாயிற்று
அதற்குள் நிறைந்த நம்பிக்கைகள்
இப்போது ஓட்டையில் விழுந்தன
Also Check:- மகளிர் தின வாழ்த்துக்கள் – Women’s Day Wishes
தமிழில் தனிமை கவிதை
தனிமை என் நிழலாகி
நாள்தோறும் பின்னே நடந்தது
பேசும் மனிதர்கள் இருந்தாலும்
புரிந்து கொள்ள யாரும் இல்லை
மௌனம் என் நண்பனாகி
வார்த்தைகள் தொலைந்துவிட்டன
சிரிப்பு முகத்தில் இருந்தாலும்
இதயம் ஏக்கத்தில் மூழ்கியது
ஒரே அறையில் சுவரோடு
பேசும் நிலைக்கு வந்தேன்
பார்வைகள் என் மேல் இருந்தும்
நான் காணப்படவில்லை
தினமும் எழுந்தபின் கூட
தோன்றும் அந்த வலிமை
அதெல்லாம் பிம்பம் மட்டுமே
உண்மை யாரும் காணவில்லை
வாடும் இதயம் கண்ணீரோடு
வெளியில் சிரிக்கிறது இன்று
நடிப்பு கூட பழகிவிட்டது
உண்மையை மறைக்க
அழைக்க யாரும் இல்லை
பேச ஆர்வமும் இல்லை
வாடும் நிமிடங்களுக்குள்
நானே என் தோழன்
விடியலுக்காக காத்திருக்க
இருள் தான் சுற்றி வந்தது
ஒவ்வொரு இரவும்
நினைவுகளால் நெருக்கம் அதிகம்
உறவுகள் இருந்தும் வெறுமை
அவர்களின் வார்த்தைகள் வெறுமை
என் சுவாசமும் கூட
சில நேரம் அழுகுரலாகும்
விழிகள் தூங்கவில்லை இரவில்
பிறருக்கு எல்லாம் சுமூகமே
ஆனால் என் மனதின் பக்கம்
பாதை கிடையாது
தினமும் வீணாகி போனது
வாசல்கள் திறந்து இருந்தும்
என் உள்ளம் மூடியதுதான்
அதை திறக்க யாரும் இல்லை
நேசிக்க யாரும் இல்லை
பகிர யாரும் இல்லை
அன்பு தேடி அலையும் போது
அருகில் ஓர் நிழலும் இல்லை
அடையாளமில்லா வாழ்க்கையில்
நான் மட்டும் என் பெயரே மறந்தேன்
ஒவ்வொரு நாளும் நான்
நான் இல்லாமல் இருந்தேன்
சில நேரம் சுவாசமே
சுமையாகும் அளவுக்கு
மனம் அடங்காமல் அலையும்
துரத்திய தனிமை
பொழுதுகள் நகரும் போது
நிமிடங்கள் நீளமாகின்றன
அந்த நேர ஒலிக்குள்
என் சத்தம் ஒளிந்துவிட்டது
தொலைந்த ஆசைகள் மீதான
நம்பிக்கையுடன் எழுந்தேன்
அந்த நம்பிக்கை கூட
நாளைய ஓரமாக ஒளிந்தது
எல்லோரும் இருக்கிறார்கள்
ஆனால் யாரும் இல்லை
இதயத்தின் ஓரங்களில்
நான் மட்டும் பயணிக்கிறேன்
உணர்வுகள் இல்லாத முகங்கள்
பார்த்தாலும் எதுவும் தெரியவில்லை
அந்த முகங்களில் நான்
நான் இல்லாத கண்ணோட்டம்
பேசும் எண்ணங்களும்
மனதில் தங்கவில்லை
ஏனெனில் அந்த மனதில்
ஊடுருவ யாரும் இல்லை
நண்பர்கள் சிரித்தாலும்
அந்த சிரிப்பில் நான் இல்லை
நான் சிரித்தாலும் கூட
அதில் உண்மை இல்லை
வெளிச்சம் நிறைந்த தெருவில்
நிழல் கூட மறைந்தது
தனிமையின் கோலத்தில்
நான் மட்டும் இருந்தேன்
மீள முடியாத பாதையில்
நடந்து கொண்டே இருக்கிறேன்
அந்த வழி யாருக்கும்
புதிதல்ல ஆனால் வெறுமைதான்
மழையில் நனைந்தேன் ஒருமுறை
அது என் கண்ணீரா தெரியவில்லை
ஏனெனில் என் முகத்தில்
மழை மட்டுமே சிரித்தது
நானாக நானை தேடி
கண்ணாடியில் பார்த்தேன்
அந்த பிரதிபலிப்பிலும்
நான் இல்லை
தனிமை கவிதை தமிழ் பெண்
அனைவரும் இருப்பது போல
அமைதியான உலகம் தோன்றும்
ஆனால் என் உள்ளத்துக்குள்
ஒரு வெறுமை மட்டும் ஒலிக்கும்
பாசம் பேசும் புன்னகையில்
வெறுப்பு மறைந்திருந்ததைக் காணேன்
உண்மையாய் நேசித்த நான்
தவறாய் புரிந்து கொள்ளப்பட்டேன்
சுற்றமும் சொந்தங்களும்
பார்ப்பதற்கு உறவாக இருந்தனர்
ஆனால் என் குரல் கேட்டது
என் நிழலே தவிர யாருமில்லை
போகும் பாதைகளில் எப்போதும்
நான் தனியாக நடந்தேன்
ஒரு கை கூட வருமா என
பார்த்த போது எவரும் இல்லை
நான் சிரிக்கையில் உலகம்
என்னை சந்தோஷக்காரி என்றது
ஆனால் அந்த சிரிப்புக்குள்
சுமந்து கொண்ட துயரம் தெரியாதே
தோழிகளின் நட்பிலும் கூட
ஒரு ஓரமான இடம் எனக்கு
உணர்வுகளை பகிர சொன்னால்
நகைச்சுவையாக மாற்றிவிடுகிறார்கள்
பேசும் இடங்களில் பேச
என் குரல் கூட தயங்குகிறது
ஏனெனில் அந்த அமைதி
என்னை நொறுக்கி விடுகிறது
அந்த நாள் கனவுகளைப் பார்த்தேன்
இன்று நினைவுகளாய் விட்டது
அவற்றில் நான் மட்டும்
இருளில் மழையை சுமந்தேன்
பூக்கள் போல புன்னகைத்தேன்
அதற்கு பதிலாகக் காயம்
உணர்வு சிதைந்த என் உள்ளம்
இப்போது ஓர் வெற்று பக்கம்
நானே எனக்கு தோழி
நானே எனக்கு தேறல்
பிறரிடம் தேடாத ஆதரவை
எனக்குள் நான் வளர்த்தேன்
சில உண்மைகள் பேசினேன்
சிலருக்குச் சுவையாக இல்லை
அதனால் விலகி விட்டனர்
நான் பேசாமலிருப்பதே சிறந்தது
எல்லோரும் என்னைப் பாராட்ட
அந்த பாராட்டு எனக்கே
போலியான அணிபலன்
உணர்வுகளுக்கு ஈடாகாது
பட்டாம்பூச்சி போல நான்
நிறமாய் பறந்தேன் சில காலம்
ஆனால் வலிய காற்று
என்னைத் தரையில் தள்ளியது
என் நாளை நானே
மலரச் செய்த முயற்சி
அதை நசுக்கியவர்கள் தான்
என் அருகிலிருப்பவர்கள்
எல்லா உறவுகளும்
ஒரு நிலைக்குப் பிறகு
தன்னலால் நிரம்பி
என்னை மறந்துவிட்டனர்
தனிமை என் தோழி ஆனது
அதை தவிர்க்க விரும்பவில்லை
ஏனெனில் அது மட்டுமே
என்னை முழுமையாக புரிந்தது
வெளியே ஒரு பெண் போல
உற்சாகம் அடைந்தேன்
ஆனால் உள்ளே ஒரு குழந்தை
அன்பு கேட்டு அழுதது
இரவு நேரங்களில் கூட
சுவர் தான் என் நண்பி
நான் சொல்வதை மட்டும்
அது அமைதியாக கேட்டது
நிழல் கூட விலகும் போது
நான் என் கண்ணீரை மறைத்தேன்
ஏனெனில் அழுவது
பழக்கமாகி விட்டது
உணர்வுகளை எழுதிய பக்கம்
இப்போது ஒரு புத்தகம் ஆனது
அதில் என்னால் மட்டும் படிக்கப்படும்
ஒரு கவிதை இருக்கிறது
அந்த நாள் சொற்களை நினைத்து
நான் மட்டும் அழும் போது
வெளி உலகம் என் மீதே
குற்றம் சொல்வது வாடுகிறது
வாழ்க்கை எனும் பாதையில்
தோழியாக நான் மட்டுமே
என்னை சந்திக்க வந்த
ஊசலாட்டமான நாட்கள்
நான் கேட்ட அன்பு
அமைதி ஆனதும்
நான் சொன்ன உண்மை
பொய்யாய் மாற்றப்பட்டது
நான் கண்ட கனவுகள்
கண்ணீரில் கரைந்தன
என் குரலில் இருந்து
உணர்வுகள் ஒளிந்தன
புரிந்து கொள்ள யாரும் இல்லை
நான் பேசும் வார்த்தைகள்
நம் மொழியில் இருந்தும்
அவர்கள் மனதில் படவில்லை
தினமும் விழித்த பிறகு
நான் அணியும் முகமூடி
சட்டம் போலவே கட்டாயம்
சந்தோஷத்தோடு செயல்பட வேண்டும்
தனிமை கவிதை படங்கள்
மழைநிறைய இரவில்
அவள் முகம் தனிமையே பூட்டி
ஒரு நோக்கில் தோன்றும் நிழல் மாத்திரம்
அது தான் அவளின் உலகம்
மண்ணில் வீழ் துளிகள் சமைத்ததும்
அவள் சிந்தனை வார்த்தைதான் அமைந்தது
அந்த வார்த்தைகள் வானம் தொட்டு
அவள் நினைவில் மலர்ந்தன
மௌனத்தை அணிந்த அவள் இதயத்தில்
ஒற்றை சிக்கல் சிந்தப்பட்டது
அது மட்டும் பேசினது தொலைவில்
மிகவும் நிதானமான ராகமாய்
துள்ளி விழும் நீர் போல்
அவள் கண்ணீர் ஓடினது
அந்த ஓசை சிந்தனையை குதூகலிக்கச் செய்தது
அவளின் தனிமைக் கதை
மூடிய மனதின் வாசல் திறந்தபோது
ஒரு ஒலி உண்டாகியது
அது அவள் திறமையின் மொழி
அது தனிமையின் கவிதை
உலகமெல்லாம் நிழல் போல
அவள் நெஞ்சில் வீசியது
அந்த நிழல் சொன்னது
ஒருமுனை தீங்கு உண்டு நான்
நிழல் கூட பசிக்கையில்
அவள் சப்தம் கேட்டது
அது மெல்லிசையாக
மனம் உருக்கும் பாடல்
நகமாய் விழும் மணி ஒலி
அவளை உயிராய் வைத்தது
அது தனிமையின் ஓசை
அவள் இதயத்தில் வீசியது
திநிரப்பு வானத்துக்குமேல்
அவள் பார்வை சென்றது
அங்கு காணாத ஒரே பிரபலம்
அது தனிமையின் சந்தோசம்
பல தோள்கள் இருந்தும்
ஒரு தோளே ஏற்றுத்தான் இருந்தது
அந்த தோள் அவள் மனதாலேயே
தனிமை சுவர் ஆனது
மற்றவர்கள் பேசினார்கள்
அவள் கேட்டது ஓசை மட்டும்
அந்த ஓசை சொன்னது
அவள் தனிமையின் உண்மை
காலங்கள் செல்லும்போது
அவள் நினைவுகள் அவள் பக்கத்தில்
அவை தன்மையை உறுதியாய்ப் பூண்டன
அவள் கவிதையின் தொடக்கம்
தனிமை கவிதை வரிகள்
தனிமை என்ற சொல் ஒலிக்க
என் நெஞ்சம் நடுக்கமடைந்தது
வெளியில் நிறைய பேர் இருந்தும்
உண்மையில் யாரும் இல்லை
பேச ஒரு நபர் தேடினேன்
புரிந்துகொள்ள யாரும் வரவில்லை
என் வார்த்தைகள் சுவர்களுடன் பேச
வாசல் சின்னமாக மாறியது
நிழல் கூட பேச மறுக்க
நான் என் கதைகளை எழுதினேன்
அந்த எழுத்துகளும் இறுதியில்
வெறும் கருப்பு போனாயின
பார்வைகள் என்னைக் கடந்தன
நான் பார்க்காமல் திரும்பினேன்
உணர்வுகள் எங்கும் பரவ
என்னை மட்டும் புறக்கணித்தன
வெறுமை நிறைந்த ஒரு அறை
என் வாழ்க்கையின் நடுவாக இருந்தது
அங்கே ஒலிக்கிற ஒலி
நான் மூச்செடுக்கும் சத்தம்தான்
மழை என் கதவைத் தாக்க
என் உள்ளம் பனியாக மாறியது
வெப்பமெனும் நினைவுகளும்
குளிரில் மங்கியவையாகி விட்டன
தோழிகள் என அழைத்தவர்கள்
நேரம் வந்ததும் முகம் திருப்பினர்
அதை நான் கண்டபோதும்
அழுகும் உரிமை கூட இல்ல
விழிகள் எப்போதும் விழிக்கின்றன
ஆனாலும் கனவுகள் வருவதில்லை
நாள்தோறும் இரவுகள் நீளும்
அதில் என் ஓசை மட்டுமே
விழுந்த கனவுகள் இடத்தில்
தான் வாழ முயற்சிக்கிறேன்
வெற்றிடத்தில் நிற்கிறேன்
நிறைவே இல்லாத எண்ணத்தில்
தாயின் கை கூட தொலைந்து
நடப்பது நானா என்ற கேள்வி
என் உள்ளம் தினமும் கேட்க
பதில் சொல்ல யாருமில்லை
வசந்தம் வந்தபோதும் கூட
பூக்கள் எனை நோக்க விலகின
அதில் நான் ரசிக்க
ஒதுக்கிடம் மட்டும் ஒதுக்கப்பட்டது
நண்பர்கள் புன்னகைத்தாலும்
அந்த புன்னகையில் நான் இல்லை
நான் சிரித்தாலும் கூட
அதில் உண்மை இல்லை
அழுகும் நேரங்கள் அதிகம்
அதிலும் அமைதி அதிகரிக்கிறது
அமைதி கூட சத்தமாய்
எனக்குள் கத்துகிறது
புரிந்துகொள்ள நினைத்தவர்கள்
புரியாமல் என்னை விட்டனர்
தவறு என் நெஞ்சம்தானா
அல்லது அவர்கள் முகமா
நிழல் கூட என் பக்கம்
நடக்க மறுக்கிறது இப்போது
பொதுவான உலகத்தில்
தனித்த நபராக மாறினேன்
காத்திருந்த காதலும் கூட
என்னை அறிய மறந்துவிட்டது
அதன் நினைவில் மட்டும்
ஒரு மெளனம் வளர்ந்தது
வாசிக்கும் புத்தகங்களில் கூட
என்னை நினைவுபடுத்தும் வரிகள்
அதை மூட நான் முயன்றேன்
அது என் உணர்வாய் நிலைத்தது
சில நேரம் என் பெயர்
நான் கூட மறந்துவிடுகிறேன்
ஏனெனில் அழைக்க
யாருமில்லை என் அருகில்
பார்த்த புன்னகையில்
நான் எதிர்பார்த்த ஆதரவு
பின்னால் ஒரு வலியை
வந்துவைத்துச் சென்றது
அந்த வலியோடு வாழ
நான் பழகிக்கொண்டேன் இன்று
தோல்வி எனும் தோழியை
நான் சேர்த்து வைத்துள்ளேன்
வெளிச்சம் இருந்தும் நிழல் இல்லை
மக்கள் இருந்தும் பாசம் இல்லை
சத்தம் இருந்தும் சொந்தம் இல்லை
என் வாழ்வில் நிறைவில்லை
தமிழ் படங்களில் thanimai kavithai
அந்த நடிகையின் முகம் பளிச்சிடும் காட்சியில்
குரல் இல்லாமல் தனிமை ஓசை பாடியது
கண்ணீர் போல விழுந்த சோகம் ஒளிர்ந்தது
நடிகையின் நடனம் அதற்கே உருவவாய் தோன்றியது
இரவு நடக்கும் காட்சி அந்த நட்சத்திரங்களில்
நிழலாய் தனிமை பூத்தது
ஒரு வசனமுமில்லாமல் மனம் உருகினது
அந்த ஒளி கூட கண்டது என் தனிமையை
மௌனத்தோடு நிகழ்ந்த அந்த ஒரு தைரியம்
படத்தின் மொழியில் மொழிந்தது
மகிழ்ச்சியை விட்டது, பசியை நொறுக்கியது
அந்த பாதையின் நடுவில் நான் நிற்பதுபோல்
கண்ணாடி முன் நகத்தைத் துளைக்க
அவள் பார்வையில் தனிமை விழுந்தது
அதில் ஒரு மன உறுதி அருகில்
அது மட்டுமே பேசியது
பாடல் இல்லாமல் இசை ஓசையாக
அந்த கண்ணான பாதையில் குரல் போல
தனிமை ராகம் கொண்டாடியது
அது திரைப்படத்தின் உணர்வு ஆற்றலாக இருந்தது
நிழல் கூட பளிங்கு போல வினைசெய்
அந்த காட்சியின் ஓசை மனதுநிழலாய்
தனிமையின் மொழியை நோக்கி அசையாத
நடிப்பு சிவப்பாக விரிந்தது
காட்சிகள் சிந்தனையை சிதற வைத்தது
ஒரு சொற்களும் கேட்காமல்
அனுபவம் சொன்னது உணர்வாக
அது தான் திரைப்படம் கொடுத்த தனிமை பாடல்
மிகப் பொருளுற்ற அந்த பார்வை
எந்தக் கவிதையாக சொல்ல முடியாது
அவளின் கண்களில் இருந்த பூக்கம்
அதைவேனும் நதி போல் ஓட வைத்தது
தனிமை கவிதை தமிழ் வரிகள் pdf
தனிமையில் உறையும் என் நிழல்தான்
தோழனாய் வந்து பேசுகிறாள் காலம்
உயிர் தேடி ஓடும் சுவாசங்கள் கூட
எனக்கென ஓர் உரிமை கோரவில்லை
தொட்டதும் வாடும் மலர்களைப் போல
தோன்றியும் மறையும் சிரிப்புகள் நான்
உணர்வுகளின் குரல் கேட்டுப் பார்த்தால்
உயிருள்ள ஒருவனே இல்லை எனில்
மழைபோல் விழும் என் நினைவுகளில்
மறைந்துபோன காலங்கள் பேசும்
நான் மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருக்க
மற்றவர்கள் செல்லும் பாதை வேறே
தோழர்களின் சுவாசம் நெருக்கமல்ல
தொலைவிலும் வலியும் தான் நிலையாக
உரையாட விரும்பும் என் நெஞ்சுக்குள்
ஒற்றை சுவாசமே துணைவனாக
காலையிலும் இரவிலும் பேசுவது
காட்சியில்லா புன்னகைதான் எப்போதும்
கண்ணீர் தான் எனக்கு இனி தோழி
கருத்துகள் எல்லாம் நிழலாய் மாறும்
பக்கம் பக்கம் விழித்துப் பார்த்தாலும்
பார்வையில்லை எனை நேசிக்க
நட்சத்திரங்கள் கூட நம்மை விட்டு
நகர்கின்றன நம்மைப் புரியாமல்
சொல்லும் வார்த்தைகள் எல்லாம் வெறுமை
சுற்றும் உலகமே எனக்கு புறக்கணிப்பு
தோழமையின் புனித மழையில் கூட
துளி எனக்கு நம்மையாக இல்லை
உறவுகள் கலைந்த பூமி நான்
உயிர் அற்ற புன்னகை பேசும் நான்
தாயின் கரம் தேடுகிற சிறுவன்
தனிமையில் உயிர் வாழும் மனிதன்
உறவுகள் வந்தும் தொலைந்துபோன
உணர்வுகள் மட்டும் உயிருடன் வாழும்
நம்பிக்கை என்ற புனிதச் சொல் கூட
நண்பனாய் மாற மாட்டேன் என்கிறது
சாய்ந்தால் சாய்வதற்கு தோளில்லை
சுடர்விடும் நிழல்களில் நான்தான்
தனிமை எனும் நெருப்பு குடிலில்
தவம் செய்யும் ஒரு சாதாரணவன்
வார்த்தைகள் இல்லாமல் சிந்திக்கிறேன்
வாழ்க்கை எனும் வாடை மழையில்
வீணான கனவுகள் தூங்கிவிட்ட
விடியலற்ற இரவுகளின் வாசல்
வந்தவர்கள் போனனர் நிழலாய்
வாழ்ந்த நினைவுகள் மட்டும் மிச்சம்
பேச வேண்டியோரால் ஏமாற்றம்
பேச முடியாதோரால் சோகங்கள்
காற்று கூட என்னை தவிர்க்கும்
கதவைத் தட்டும் இசையாய் இருள்
கனவுகள் கூட சிரிக்க மறுக்கும்
கடந்து செல்லும் நாட்கள் சுமைதான்
வாசலில் காத்திருக்கிற பாதைகள்
வந்துவிடும் என்று நம்பிக்கையோ
வந்தவர்கள் ஒட்டுமொத்தமாக
வந்துவிட்டு மறந்துவிட்டார்கள்
நேரம் ஒரு பயணியாக வாழ்கிறது
நானோ ஒரு காத்திருப்புக் கதை
பேச விரும்பும் நெஞ்சமோ இருக்கிறது
பேசக் கேட்பவர் எங்கே என்கிறேன்
நிழலே என் தோழனாக இருக்க
நெஞ்சே என் சொல்லாத சொல் ஆக
தோழனின்றி வாழும் என் வாழ்வில்
தோற்றமும் தனிமையாய் பொலிவதாம்
உணர்வுகள் கூட உறங்கிவிட்டன
உருகும் மனதின் குரலாகவே
தவித்து தவித்து வாழும் அந்தம்
தனிமையில் தான் நானும் நின்றேன்
முகங்கள் காண எதுவும் இல்லை
மொழிகள் பேசச் செல்லும் வழி இல்லை
மூச்சுகள் மட்டும் என் சொந்தங்கள்
முகமூடி போடாத உணர்வுகள்
மின்னல்கள் கூட என் பக்கம் பார்க்கும்
மேகம் மட்டும் மறைத்து விடும்
மழையென நினைத்த காதலிலும்
மூடிய கதவுகள் விழித்துவிட்டன
நேரமும் நெஞ்சமும் போராட
நாட்கள் தானாக நகர்கின்றன
நட்பு எனும் ஆசைகள் எல்லாம்
நழுவிய நதியாகி ஓடுகிறது
அறையில் சுவர் கூட பேசும் நான்
அறிந்த முகங்கள் பேச மாட்டார்கள்
அறிந்தவர்கள் என் மனதைக் காண
அணுக முயற்சி கூட செய்யவில்லை
நீண்ட இரவுகள் மட்டும் தோழி
நீண்ட கருணை எனக்கில்லை
நிழலாக நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை
நிகழ்காலத்தில் மரணமாய்
இவைகள் அனைத்தும் சுமைதான் எனினும்
இதுவும் ஒரு பயணம் என்பது உண்மை
தனிமை எனும் பேருரை வாழ்க்கை
தோழமை இன்றி எழுந்த கவிதை
மறந்தாலும் இந்த மனதுக்குள்
மறையாத ஆசைகள் காய்கின்றன
நிமிர்ந்த பார்வையால் தேடும் நம்பிக்கை
நிழலின் பின்னால் பதுங்கியுள்ளது
நீண்ட பயணம் கொண்ட பாதையில்
நெருங்க ஒருவனும் வரவில்லை
தவிக்கும் ஒரு மனம் மட்டும்
தனிமை எனும் பயணம் தொடர்கிறது
அலைகளின் நடுவே நான் ஒற்றை
அலை போல நெருக்கம் காணாதேன்
மெல்லிசை என்ற ஓசையில் கூட
மௌனமே எனக்குத் தோழனாகும்
மௌனத்தின் மொழி புரியாது உலகம்
மௌனத்தில் மௌனம் நின்றாலும் கூட
மொழிகள் மறைந்து வாழும் நெஞ்சு
மழலையின் நிழலில் உயிர் தேடும்
கண்ணீரின் தடங்களை மறைத்தாலும்
காற்று கூட என் சுவாசத்தை துரத்தும்
கரைகள் இல்லை என் எதிர்பார்ப்பில்
கடைசியில் நான் தான் கடல் போல
வீடு என்பதெல்லாம் வெறுமைத் தாங்கு
வாசல் திறந்தாலும் நிழல் ஒன்றும் இல்லை
பின்புலம் எனக்குத் தோழமையில்லை
பின்விளைவுகளும் தனிமைதான் என்கிறது
சிறு சின்ன நம்பிக்கைகள் உருகி போன
சிற்றிலக்கியம் போல நான் எழுதிய வரிகள்
சொற்கள் அவற்றை மறைக்க முயலினும்
சிந்தனைகள் தன் விதிகளை இழந்தன
உறவும் நிழலும் பயணமாக மாறி
உலகம் எனக்கு அரங்கமாய் தெரிகிறது
ஒரு நிழல் கூட பின்தங்காமல்
ஒரு சொல் கூட இனிமையாக கேட்கப்படாது
காலம் சுவாசம் கூட பொறுமையில்லை
காதல் எனும் கனவு துண்டாக விழுந்தது
கண் விழிகளின் சுருண்டு விட்ட நிழல்
கண்ணீரின் சத்தமே என் கவிதை ஆகும்
மாறி வரும் நிலவு போல நான்
மறைவதிலும் மாறாமல் நிற்கிறேன்
முற்றிலும் மௌனம் எனது தோழி
முற்றிலும் தனிமை எனது வீடு
மழையில் நனைந்த மரம் போல
முற்றிலும் உறைந்த என் மனதின் உணர்வு
மறைந்தாலும் மறக்க முடியாதது
முடிவில்லா தனிமையின் மாயை
காணாத முகங்களை நினைத்து வெதறும்
கண்ணீர் போல் சிந்தும் நினைவுகள் தான்
கனவுகள் வந்தாலும் வாடும் நிலம்
கடைசி வரை நான் தனிமையாய் வாழ்வேன்
பூமி கூட எனக்கு வெளிச்சமில்லை
பூங்காற்றும் வெறுமைதான் உணர்வு
பொழுதுபோக்கு எனக்கு தெரியாத சொல்
பொழுதுகள் ஒற்றை கவிதையே ஆகிறது
உலகம் எனக்கு ஓர் வெளி நாடகம்
உண்மை எனக்கு மறைந்த சின்னம்
உலகம் பேசும் வார்த்தைகள் வெறுமை
உயிர் எனக்கு ஒன்றும் இல்லை என்கிறது
Also Check:- மகளிர் தின வாழ்த்துக்கள் – Women’s Day Wishes
கடைசி வார்த்தைகள்
I hope இந்த தனிமை கவிதைகள் உங்கள் மனதில் தனிமையின் உணர்வுகளை நன்கு வெளிப்படுத்தியிருக்கும். தனிமை சில நேரங்களில் மனதை சிந்திக்க வைக்கிறது. இந்த கவிதைகள் உங்கள் எண்ணங்களையும் உணர்ச்சிகளையும் அழகாக சொல்லும் வாய்ப்பு. தனிமையில் இருந்து நம் வாழ்க்கையில் என்ன கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை இவை எடுத்துரைக்கின்றன.
மனதின் அழுத்தங்களை குறைக்க இந்த கவிதைகள் உதவும். தனிமை என்பதன் மீது நம்பிக்கை கொண்டு அதை சமாளிக்க இவை வழிகாட்டும். உங்கள் இதயத்தை நிம்மதியோடு நிரப்ப இந்த கவிதைகள் பயனுள்ளதாக இருக்கும். வாழ்க்கை சவால்களை எதிர்கொள்ள நம்பிக்கையுடன் இருக்க இந்த கவிதைகள் உதவும்.
